Rejs po Atlantyku był wyjątkowym projektem podróżniczym, który zrealizowaliśmy jako załoga dostarczenia jachtu na łącznej trasie o długości 2223 mil morskich. Naszym celem było przemierzenie oceanu, z Gibraltaru na Wyspy Zielonego Przylądka gdzie spotykają się wiatry pasatowe – stałe, mocne wiatry, które w naturalny sposób sprzyjają żegludze na długich dystansach.

Podczas tego rejsu, praca na pokładzie była nie tylko wymagająca, ale i ekscytująca. Jako załoga musieliśmy zmierzyć się z różnorodnymi warunkami atmosferycznymi, od spokojnych dni, po dynamiczne, wietrzne noce i zjawiskiem kalima. Wykorzystywanie pasatów do szybkiej żeglugi, monitorowanie kursu, dostosowywanie żagli do zmieniającego się wiatru, a także regularne sprawdzanie stanu technicznego jachtu, stanowiły kluczowe elementy codziennej pracy na pokładzie.

Rejs dostarczenia jachtu przez Atlantyk był nie tylko wyzwaniem logistycznym, ale również świetną okazją do doświadczenia żeglarskiej przygody na wielką skalę, w pełni wykorzystując naturalne siły oceanu.

Rejs ekspedycyjny na Svalbardzie, realizowany przez Men of Sea, to podróż w sam środek Arktyki, na skraj świata, gdzie natura jest dzika i nienaruszona. Podczas tej wyprawy przemierzaliśmy malowniczą zatokę Isfjorden oraz Północny Spitsbergen, stawiając kroki na ziemiach, które przez wieki były świadkami pionierskich ekspedycji i pierwszych prób zdobycia tych nieznanych, lodowych krain.

Nasza załoga miała okazję doświadczyć niezwykłego kontaktu z dziką przyrodą. Spotykaliśmy niedźwiedzie polarne, wieloryby, białuchy, morsy oraz inne arktyczne gatunki, które w tej surowej scenerii wciąż kroczyły po ziemiach nietkniętych ludzką ręką. Zbliżaliśmy się do lodowców, podziwiając ich monumentalną, lodową potęgę, a także docieraliśmy do skrajnych, północnych obszarów, blisko 80 stopnia szerokości geograficznej, co stanowiło niesamowite wyzwanie i osiągnięcie.

Rejsy ekspedycyjne na Svalbard realizujemy cyklicznie od kilku lat, oferując naszym uczestnikom unikalną okazję poznania Arktyki w jej najczystszej i najbardziej pierwotnej formie. To niezapomniane doświadczenie, które łączy pasję do żeglarstwa, odkrywania nieznanych terenów i bliskiego kontaktu z naturą w jednym z najbardziej ekstremalnych zakątków naszej planety.

Podczas naszego wyjazdu backpackerskiego do Maroka jednym z głównych celów było zdobycie Toubkalu – najwyższego szczytu Maroka znajdującego się w Atlasie Wysokim. Wybór padł na wejście w zimowym okresie, co dodało wyzwaniu i adrenaliny. Toubkal, wznoszący się na 4167 metrów nad poziomem morza, jest jednym z najbardziej wymagających szczytów w regionie, szczególnie w zimowych warunkach, kiedy pogoda może być nieprzewidywalna.

Trasa standardowo rozpisana jest na dwa dni, a wejście na szczyt możliwe jest tylko z przewodnikiem. Jednak my postanowiliśmy narzucić własne tempo, by zrealizować projekt w jeden dzień. W trudnych warunkach, walcząc przewyższeniem, wiatrem i oblodzonymi odcinkami, udało się dotrzeć na szczyt, unikając załamania pogody, które mogło nadejść już kolejnego dnia.

Zdobycie Toubkalu zimą było wyjątkowym doświadczeniem, które łączyło wytrzymałość fizyczną, logistyczne umiejętności i duchową satysfakcję z osiągnięcia celu. Z każdą godziną wspinaczki rosła radość z bliskiego kontaktu z naturą i niesamowitą panoramą, którą można podziwiać z samego wierzchołka.

Nasza podróż do Słowenii była zaplanowana z jednym głównym celem – zdobycie Triglava, najwyższego szczytu tego kraju. Wiedząc, że wznosi się on na 2864 metry nad poziomem morza, postanowiliśmy przygotować się odpowiednio do wyzwań, które nas czekały. W pierwszej kolejności wybraliśmy szlak na Małą Moistrovkę, aby rozgrzać się i oswoić z trudniejszymi warunkami przed atakiem na główny cel.

Trasa ferratowa, którą wybraliśmy, prowadziła przez szlaki oznaczone stopniami trudności B i C – te trudniejsze sekcje dały nam solidnie w kość. Wspinaczka była wymagająca, ale to właśnie te wyzwania sprawiły, że osiągnięcie szczytu miało wyjątkową wartość. Tutaj nie chodziło tylko o wysokość, lecz o samą drogę – pełną technicznych trudności, ekscytujących momentów i wspaniałych widoków.

Pokonanie Triglava trasą ferratową dało ogromną satysfakcję, ponieważ każde pokonane metry wymagały wysiłku, koncentracji i odwagi. To była prawdziwa przygoda, która na długo pozostanie w naszej pamięci jako jedna z bardziej wymagających i satysfakcjonujących wypraw górskich.

Nasz projekt na Azorach to krótko terminowa, intensywna przygoda z plecakami. Założenia były proste: zobaczyć jak najwięcej w jak najkrótszym czasie – 5 wysp w 6 dni. W planie znalazły się zarówno eksploracja malowniczych krajobrazów, jak i realizacja celów górskich, z Pico na czołowej pozycji.

Pico, najwyższy szczyt Azorów, stanowił nasz główny cel górski. Wspinaczka na jego 2351 metrów była nie tylko fizycznym wyzwaniem, ale i niezapomnianym doświadczeniem. W trakcie tego krótkiego, ale intensywnego projektu, udało nam się zdobyć szczyt w jednym z najbardziej unikalnych regionów Europy, podziwiając niepowtarzalne widoki na ocean i wulkaniczne krajobrazy.

To był rejs przez Azory w najczystszej postaci – z plecakami, na nogach i z otwartym umysłem, gotowi do odkrywania każdej z wysp w ekspresowym tempie, z Pico jako ukoronowaniem naszej wyprawy.